Ayet’ler sürdüm kalbime şifâ diye,
Tek tesellim ezan sesi oldu sensizliğinde,
” Allah’u Ekber ” dedikçe minareden bağrı yanık müezzin tiz sesi ile,
Evet dedim, Ekber’dir Allah . . .
Kalbimin zârını kısık bir ses ile inciteni ,
Ardından “Allah sevdiğine kavuştursun” diye duâ’lara muhtaç ettireni ,
Gece’lerin gökyüzünü sardığı, ama yaralarımı saramadığı vakitleri ,
En iyi bilendir . . .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder